„Dziwne!”, pomyslalem.
Jego dlonie sa zrosniete i swoich nog tez nie umie uzyc. Nie moze sie sam kapac. Nie umie samodzielnie jesc. Nie umie sie czesac, czy czyscic zeby, ani sie ubrac. Jego koszule zapiete sa na rzepy, a on sam mowi wolno i powtarza w kolko to samo, jak jakas czesto uzywana kaseta.
Robert cierpi na porazenie mozgowe. Z powodu tej choroby nie umie jezdzic autem ani rowerem ani isc na spacer. Ale to wszystko nie powstrzymalo go przed zrobieniem doktoratu na uniwersytetu w lacinie. Jego paraliz nie przeszkodzil mu nauczac w jednej wyzszej szkole albo wybrac sie w piec misyjnych podrozy za ocean. Choroba Roberta nie stala mu w drodze nawet wtedy, gdy postanowil zostac misjonarzem w Portugalii. W 1972 roku przeniosl sie do Lizbony. Tam wynajal sobie pokoj i zaczal sie uczyc jezyka portuglaskiego. Tam znalazl tez jednego wlasciciela restauracji, ktory gotowy byl odstepowac mu jedzenie po godzinach szczytu oraz jednego nauczyciela, ktory wpajal mu portugalski.
Kazdego dnia stawal w jednym parku, gdzie rozdawal traktaty o Jezusie. W ciagu szesciu lat przyprowadzil siedemdziesiat osob do Jezusa, z ktorych jedna, Rosa, zostala jego zona.
Niedawno slyszalem wyklad Roberta. Zauwazylem, ze paru mezczyzna wnioslo jego wozek na podium. Widzialem, jak polozono mu Biblie na kolana. I zobaczylem, jak on mozolnie otwiera ja swoimi sztywnymi palcami. I widzialem, jak sluchacze ocieraja sobie lzy, pelne podziwu.
Robert moglby wywolywac sympatie albo litosc, ale wyszlo wprost odwrotnie. On wyciagnal swoja znieksztalcona dlon do gory i pochwalil sie: „Ja mam wszystko, co potrzebuje, by sie cieszyc!”
Rzepy trzymaja jego koszule w calosci, a jego zycie trzyma radosc.
(Max Lucado)
"A nie badzcie przygnebieni, gdyz radosc w Panu jest wasza ostoja". Nehemiasz 8,10
