Teraz jest Cz mar 28, 2024 4:49 pm Wyszukiwanie zaawansowane


Polecamy uwadzę: Chrześcijański Serwis Informacyjny | Radio Chrześcijanin
Katalog dobrych książek | Ogłoszenia drobne (kupię, sprzedam, itp.)

wiatr wieje dokąd chce, czyli historie nowonarodzeń

porozmawiajmy

Postprzez axanna » Pt wrz 01, 2006 4:56 pm

Wiec, poszlam do cerkwi, zaplacilam. Wlasciwie nie wiedzialam co oznacza ten chrzest i po co, ale uswiadomialam sobie jakos mgliscie, ze aby podobac sie Bogu trzeba byc ochrzcionym. Pop cos tam nucil pod nosem, troche pokropil, troche pomazal, na konec dal ucalowac dyndajacy na jego piersi krzyz na grubym lancuchu i bylo po sprawie. Ale ja od szczescia niemal unosilam sie w powietrze. Jednak ta euforia przeszla jeszcze tego samego dnia. Biblie, po kilku nieudanych probach przeczytania, zarzucilam na polke.
W miedzyczasie wyszlam zamaz i bylam calkiem szczesliwa, zlopiac sobie piwko z mezem kazdego dnia po pracy. Bylam przekonana ze teraz z Bogiem mam wszystko "cacy", az do czasu.
Jak juz wspomnialam, mama zaczela naciskac, aby kupic jej domek.Wiec musialam opuscic meza na jakis czas i wziac na siebie to niebezpieczne przedsiewziecie. Jakims cudem mi sie udalo, ale ten domek co kupilam byl prawdziwa ruina i wymagal remontu, ktory tez spadl na moje plecy. Ja na tym nie znalam sie nic a nic, ale, coz, wzielam gazete i zaczelam poszukiwac kogos, kto wykonuje prace budowlane. Natknelam sie na ogloszenie, ktore odrazu wzbudzilo we mnie zaufanie. Bylo napisane, ze grupa chrzescijan wykonuje remontowo-budowlane prace, czy jakos tak, doslownie nie pamietam.Zadzwonilam i jakims cudem oni akurat czekali na jakies zamowienie, podczas kiedy, do wszystkich innych, do ktorych wczesniej dzwonilam, trzeba bylo czekac w kolejce, ale, ze spieszylo mi sie, szukalam dalej, az natrafilam na tych chrzescijan i przyszli do mnie.
Bylam bardzo zdziwiona i pelna podziwu kiedy zobaczylam ich Biblie, cale kolorowe od podkreslen, a takze ich umiejetnosc poslugiwania roznymi cytatami. Dla mnie to bylo cos nowego, "tak prosci ludzie" - myslalam.
Pewnego razu zaprosili mnie na stadzion na spotkanie ewangelizacyjne. Wtedy nie wiedzialam,co to za spotkanie wogule, myslalam, ze to jakas impreza. Odpowiedzialam ze nie obiecuje, ale przyszlam z ciekawosci. Bylo bardzo duzo ludzi, trybuny byli prawie ze zapelnione. Wybralam wolne miejsce, usiadlam i zaczelam sluchac. Mowili o Bogu, teraz nie potrafie powiedziec co dokladnie, ale to co mowili bardzo mi pasowalo, w glebi serca zgadzalam sie z tym co bylo mowiono. Na koniec bylo wezwanie. Tutaj wszyscy wiedza jakie to bylo wezwanie, ale dla mnie to wszystko bylo takie nowe. "kto chce zostac dzieckiem Bozym", - jakos tak. Chcialam i wyszlam. Powtorzylam formulke i... nic nie poczulam wbrew oczekiwaniom. Tego dnia poszlam do domu, chwycilam Biblie i zaczelam wprost ja pozerac, nie moglam spac, ani jesc, ani chociaz na chwile z nia sie rozstac. Czytalam na przystankach, w autobusie, w kolejkach, wszedzie. Co ciekawe, ja sama nie zdawala sobie sprawy jakie zaszly we mnie zmiany. Nastepnego dnia, kiedy rozczarowana powiedzialam tym pracownikom, ze nic nie poczulam, oni wytrzescili na mnie oczy:"to ty bylas i wyszlas?". A byli to zielonoswiatkowcy, wszyscy oni gadali na jezykach, a bylam zmartwiona tym ze ja nie potrafilam, wiec ciagle obawialam sie, ze jednak nie narodzilam sie na nowo, mimo ze, teraz juz bracia, uspokojali mnie, ze jesli bylam szczera przed Panem, to sie narodzilam. Wciaz, glownie z powodu tych jezykow, dreczyli mnie watpliwosci, az pewnego dnia trafilam na nabozenstwo do innego zboru, tez zielonoswiatkowego. Ten zbor prawdziwa ewangielie zamienil na ewangelie sukcesu, ale ja wtedy o tym nie wiedzialam. W moim miescie zielonoswiatkowych tylko zborow, liczacych ok.2-3 tys. osob, jest kilka.Dziwie sie tylko, jakim cudem ja nic nie wiedzialam o ich istnieniu.
Na tym nabozenstwie pomyslalam sobie ze wyjde jeszcze raz (w tych duzych zborach wezwania cotydzien). Z racji tego, ze nie wiedzialam za pierwszym razem, jaka bedzie tresc modlitwy, powtarzalam ja, niejako automatycznie i, myslalm, moze z tego powodu niemam daru jezykow. Wyszlam, ustawili nas w rzad, wyglosilismy wslad za pastorem modlitwe, a potem zaczelo sie cos, czego jeszcze ani nie widzialam, ani nie slyszalam. Z tylu i z przodu kazdego z nowicyuszy, stalo po jednemu czlowieku i podczas, kiedy ten z przodu sie modlil, kladac rece na glowe pokutujacego, ten drugi z tylu oczekiwal na upadniecie i co niektorych lapal, bo padali na tyl. Alez bylam podekscytowana i z niecierpliwoscia czekalam swojej kolejki, tak bardzo chcialam tez upasc, "zaraz cos poczuje wspanialego" - myslalam. Ale nic z tego nie nastapilo, nic nie poczulam, ani nie upadlam i dzis wiem, ze chwala Panu za to, ale wtedy bylam mocno rozczarowana.
Uff, coz to mnie za ksiega wychodzi. Zostalo opisac jeszcze moj powtorny, tym razem prawdziwy, chrzest, bo tez bylo ciekawe. Ale na dzisiaj, mysle, ze wszyscy maja juz dosc, no to jutro skoncze. Przepraszam, ze tak dlugo, jakos wszystko wydaje mi sie wazne, a nie spostrzegam moze, ze przenudzam. Dobrze, ze zostalo juz nieduzo i do jutra.
axanna
Aktywny
 
Posty: 2692
Dołączył(a): Pt lip 07, 2006 2:48 pm
Lokalizacja: glasgow

Postprzez nephesh » Pt wrz 01, 2006 5:00 pm

Nie przynudzasz. Pozdrawiam
nephesh
Aktywny
 
Posty: 504
Dołączył(a): Wt mar 21, 2006 5:42 pm
Lokalizacja: Warszawa

Postprzez leaf only » Pt wrz 01, 2006 5:11 pm

[...]
Ostatnio edytowano Pt maja 23, 2008 5:26 am przez leaf only, łącznie edytowano 1 raz
leaf only
Aktywny
 
Posty: 747
Dołączył(a): Pt sie 04, 2006 8:20 pm

Postprzez axanna » Pt wrz 01, 2006 6:10 pm

leaf only napisał(a):Axanno, serdecznie Cię pozdrawiam! Fajnie opowiadasz: bez koturn i napuszenia, tylko błagam nie pisz, że ktoś ma "lepsze" świadectwo niż Ty, bo przecież każde jest absolutnie osobiste i jakiekolwiek rankingi w ogóle nie wchodzą w grę:)



Nie mialam tego na mysli, zle sie wyrazilam, przepraszam.
axanna
Aktywny
 
Posty: 2692
Dołączył(a): Pt lip 07, 2006 2:48 pm
Lokalizacja: glasgow

Postprzez .dex » Pt wrz 01, 2006 10:07 pm

już wcześniej troche wspomniałem przy okazji temtu o P. Coehlo, ale tutaj jest pełne świadectwo - jak mam doła to sobie czytam ;)
W zasadzie świadectwo każdego nowonarodzonego w Chrystusie Polaka mogłoby się zacząć od słów: „Byłem niedzielnym katolikiem.." i ja niestety też tak zacznę, a więc... Byłem niedzielnym katolikiem – ba! nawet powiem więcej – chodziłem do spowiedzi „regulaminowo" i miałem się za człowieka wierzącego, byłem ochrzczony, po sakramencie Komunii Świętej, po Bierzmowaniu, chodziłem na katechezy.. To niepojęte, w jakim zakłamaniu żyłem. Człowiek wierzący nawet nie antyklerykalny – zawsze starałem się bronić przedstawicieli mojej religii, tłumacząc, że to tylko ludzie, jednak w gruncie rzeczy miałemich głęboko.. w nosie ;) Kim był dla mnie Bóg? W zasadzie nie wiem.. myślę, że jakimś Zeusem, mieszkańcem góry Olimp, który od czasu do czasu ciśnie w nas piorunem, żeby pokazać, jaki jest ważny – nie było to jednak dla mnie czymś specjalnie istotnym. Wchodząc do kościoła pierwsze, co robiłem to sprawdzałem czy mam zegarek, – jeżeli miałem, to przez ok. 45 min gapiłem się na mozolny ruch wskazówki, w przeciwnym wypadku musiałem sobie znaleźć inny obiekt zainteresowania. To był całkiem niezły układ – ja traciłem tylko te 45 min tygodniowo, a moi rodzice byli zadowoleni. Właśnie tak wyglądała moja relacja z Bogiem, albo po prostu jej nie było – mało tego! Wydawało mi się, że wiodąc taki żywot zasłużę sobie na.. (no nie bądźmywymagający..) na czyściec (dopiero później dowiedziałem się, że nie ma czegoś takiego.. przynajmniej w Biblii). Przecież nie kradnę, nie zabijam, nie gwałcę! Jestem hm.. Dobry? Bóg się zlituję :D Można powiedzieć, że rodzice nigdy nie mieli ze mną problemów – nie byłem typem imprezowicza, nie piłem, nie paliłem – jakoś mnie to nie pociągało. Więc jak? Ja piszę problemów nawróceniu? Nawróceniu, z czego? Pewnego dnia, na 14 urodziny dostałem od wujka książkę – „Harry Potter"(z góry mówię, że HP sam w sobie nie jest specjalnie zły;)) Harry sprowadził mnie na złą drogę – hehe.. Jasne! A no tak:] Szybko przeczytałem I, II czy III część.. Moja fantazja uruchomiła niebezpieczną cechę osobowości – ciekawość :] Poprzez strony o Harry Potterze trafiłem na opis samokontroli umysłu metodą Jose Silvy. Polegało to na programowaniu swojej osobowości – technika ta niosła ze sobą wiele plusów – od budzenia się o wybranej godzinie bez budzika, poprzez urzeczywistniania wymyślonych sytuacji do rozwijania zdolności parapsychologicznych. Byłem zafascynowany tym światem, przeczytałem wszystkie możliwe publikacje, jakie tylko miałem pod ręką na temat owej metody – byłem głodny wiedzy. Pewnego dnia w jakimś opracowaniu trafiłem na informacje, o tym, że rzekomo Pan Silva bazuje swoją metodę na praktyce medytacji buddyjskiej. Jako, iż zawsze byłem zafascynowany kulturą wschodu (z racji mojej pasji - karate) szybko przerzuciłem się z metody, Silvy na buddyzm:] I w tym momencie można by powiedzieć, że zacząłem prowadzić podwójne życie – w niedziele wielki chrześcijanin, w pozostałe dni buddysta „na całego". Starałem się medytować codziennie – medytacja odprężała mnie, czułem wewnętrzne wyciszenie, oświecenie, nie zależało mi już na tym, co myślą inni. Zaczynałem i kończyłem dzień rozmową z moim wyższym JA, z moją nadświadomością. Dążyłem do tego, aby nie czuć już nic, nie odczuwać żadnych uczuć – nienawiści, złości, radości, podniecenia, ciekawości. Interesowała mnie tylko wieczna błogość – poczucie jedności z wszechświatem, poczucie Nirwany. Gdy zaczynałem medytować nie liczyło się już nic, rodzina, przyjaciele, zainteresowania, nie wspominając o Bogu. Najchętniej zasnąłbym w takiej pozycji, snem wiecznym. Wiele razy marzyłem o medytacji na zielonej polanie, na, której nie widać samochodów, budynków…ludzi – nie widać nić. Jestem tylko ja, ja jako ja, ja jako część wielkiej całości, ja jako bóg sam w sobie, ja samowystarczalny, ja osobisty, ja wyższy, ja nieśmiertelny. Wydawało mi się, że jestem jakiś oświecony, że rozwijam się duchowo.. duchowo – bo na pewno nie towarzysko! Moje kontakty z innymi ograniczały się może do koleżeństwa, starałem się nie mówić o moich wewnętrznych przeżyciach. Może osoby z mojego otoczenia nic nie zauważyły.. ale to tylko dowód na to ze mnie nie znały. Praktyka buddyjska sprawiła, że stałem się egoistą patrzącym na innych z góry, (co jest ciekawe przy moim niskim wzroście..).Do dzisiaj widzę jak bardzo odcisnęło mi się to na psychice.. Cichy, zamknięty, wstydliwy, zakompleksiony wszystkich jednocześnie mający wszystkich gdzieś, ciągle zamyślony, roztargniony, pesymistyczny, krytycznie nastawiony do innych – to właśnie cechy mojej ówczesnej osobowości. Zacząłem spędzać coraz więcej czasu na poznawaniu ideologii buddyjskiej, szukając wciąż nowych doznań. Pewnego dnia trafiłem na zjawisko zwane LD (Lucid Dreams = Świadome Sny), następnie na OOBE (Out Of Body Experience = doświadczenia poza ciałem). Zacząłem stymulować czakry (ośrodki energetyczne w [powiedzmy] człowieku, pomagające np osiągnąć OOBE) – powiem szczerze… nie polecam. Do dzisiaj sam nie wiem, czy udało mi się je zamknąć ;-) Wierzę, że jest dobrze. Stymulacja czakr obudziła we mnie zdolności parapsychologiczne. Po wielu próbach nareszcie zaczęła działać telekineza, pamiętam, że straciłem nie jedną noc nad ćwiczeniem swoich „mocy" (pozornie swoich). Nie twierdzę, że byłem wymiataczem;) (i dobrze:]), ale chciałbym zaznaczyć, że takie zdolności to nic nadzwyczajnego. Pewnego dnia obudziłem się ze strasznym dołem.. nie potrafiłem sobie odpowiedzieć na pytania: „po co tu jestem?", „w co wierzę?", „czy cokolwiek ma sens?", „kto pociąga za sznurki mojego życia..". Tak jak podczas medytacji wyrzekałem się uczuć, tak wtedy wszystkie w jednym momencie powróciły do mnie, żeby rozsadzić mnie od środka. Czułem się okropnie. Jedyne, co wtedy chciałem to zasnąć i nigdy się już nie obudzić. Byłem zły na rodziców, że mnie tu przysłali, – po co?? Dobry moment na zakończenie mojej wędrówki w świecie „duchowego-autozniszczenia", jednak nie.. wciąż siedziała w mojej głowie jeszcze jedna myśl, która skakała mi po umyśle z głośnym echem - magia.. magia.. Zacząłem czytać i praktykować – można powiedzieć, że już klamka zapadła, że już po mnie. Wkopałem się w największe bagno i to na własne życzenie. To jest to, do czego może doprowadzić głupia, ludzka ciekawość. Na szczęście – a w zasadzie dzięki Bogu – pojawił się moim życiu ktoś, kto z nadzwyczajną cierpliwością, pasją, miłością, z niespotykanym mi do tej pory pokojem ducha zaczął mi głosić ewangelie. W zasadzie na początku bardziej interesowała mnie osobowość mojego nowego znajomego – był taki.. radosny, zadowolony z życia! Wcześniej powiedziałbym – oświecony – czuło się od niego coś „hipnotyzującego". Jeszcze nikt mi nigdy wcześniej nie mówił z taką zawziętością i otwartością, w taki klarowny sposób o Bogu, o Jezusie, który przecież był mi niby znany, – ale nie od tej strony! Mój nowy znajomy opowiedział mi o Bogu żywym, który kocha mnie osobiście, o Bogu cudów i znaków! Z początku myślałem, że mój kolego to może jakiś świr, że może należy do jakiejś sekty, albo jest wyjątkowym mistykiem. Jednak te wszystkie pytania były niejako z tyłu, bo moje serce było głodne ewangelii i chciało słuchać o Jezusie. Pewnego dnia przyszedłem na spotkanie katolickiej Odnowy w Duchu Św. Nie miałem pojęcia co to, po co i jak, ale chciałem słuchać o Bogu. Na tym spotkaniu oddałem życie Jezusowi, powiedziałem – „Jezu! Tylko Ty jesteś moim Panem i Zbawicielem! Tobie oddaje moją kierownicę życia, – jeżeli istniejesz to pokaż mi to! Chcę Cię doświadczać! Mam już dosyć mojego życia, mojego błąkania się, bez Twojego prowadzenia. Jeżeli naprawdę żyjesz to zaopiekuj się mną!". Będąc buddystą mogłem doświadczyć całą gamę odczuć. Podczas medytacji czułem pełnie ze światem, spokój, odcięcie od innych, ale to co zesłał mi Bóg bije na głowę całą resztę doznań... Miłość Jezusa jest nieporównywalna, jest nieskończona – jest zabójcza! To ciekawe, że można żyć w kościele, tak blisko Pana, przez tyle lat i być uśpionym.. W jednej chwili rzuciłem wszystkie moje poprzednie praktyki dla Jezusa, nawet już nie przyszło mi do głowy wątpić w Boga. Jezus żyje, ja to wiem! Pan pokazuje mi to codziennie, już się nie obudzę ze smutkiem, to jest niewyobrażalna radość, której nie można do niczego porównać! Od tamtego momentu Jezus pokazuje mi codziennie ile dla Niego znaczę, pokazuje mi, do czego mnie powołał – jestem pewny, że do Ciebie też coś ma! Ja szukałem i znalazłem:) Chwała za to niech będzie Jezusowi – nie potrafię teraz siedzieć cicho i nie mówić o Nim – God is Great! Dzisiaj jestem chrześcijaninem ewangelicznym - nie mogłem znaleźć Boga w religijności, znalazłem w relacji (też na "rel.." xD ). Widzę, jak Pan mnie prowadzi i chwała Mu za to :)
.dex
 

Postprzez axanna » So wrz 02, 2006 1:25 pm

Dlaczego powiedzialam,ze z chrztem to byla ciekawa historia? Ano dlatego, ze, jak mawia moja mama, a teraz i siostra, ze u mnie "wszystko nie jak u normalnych ludzi". "Normalne ludzie tak nie zyja"'-powiadaja. A moze i racja, popatrzec tylko na moje swiadectwo. Wszystkie normalne ludzie zmiescili sie w jednym poscie, a ja...,oj, przepraszam, wiem ze mamy sie porownywac tylko z Panem, a nie miedzy soba. Ale wroce do momentu, gdzie sie zatrzymalam. Mam nadzieje, ze tym razem napewno skoncze (wszyscy odetchneli z ulga - zart, albo i nie).
W opisie mojego nawrocenia, nie wspomnialam o prawdziwej pokucie, ktora miala miejsce, a nawet i teraz zdaza mi sie poplakac, jak pomysle sobie, ile mnie Pan wybaczyl. Ale wtedy, na poczatku, kleczalam na podlodze w swoim pokoju i tak bardzo plakalam,az bolala mi cala twarz i brakowalo juz lez. Powtarzalo sie to czesto, ale, z biegiem czasu, coraz mniej, coraz mniej, wiecie jak to jest:"zapominajac o tym co za mna..."
Zaraz wracam.
axanna
Aktywny
 
Posty: 2692
Dołączył(a): Pt lip 07, 2006 2:48 pm
Lokalizacja: glasgow

Postprzez axanna » So wrz 02, 2006 3:19 pm

A wiec, po pewnym czasie zdalam sobie sprawe, ze potrzebuje chrztu. Minelo cos okolo roku, czesto jezdzilam to w te to wewte, w zwiazku z tym remontem. Bedac na Ukrainie utrzymywalam kontakt z bracmi, ktorzy przekonywali mnie, zebym znalazla zbor w Polsce. A ja bylam absolutnie przekonana, ze w Polsce wszyscy katolicy - co do jednego, na co oni odpowiadali, ze to jest niemozliwoscia, ze jezeli nawet w Afryce i Chinach zbory sa...i tak w kolko. Ale nie wiedzialam, w jaki sposob szukac zboru, w gazetach? pytac ludzi na ulice? nie mialam zielonego pojecia jak do tego sie zabrac, a potrzebowalam chrztu. Nie moglam tez czekac, az zbor na Ukr. zbierze kilka chetnych i wtedy to jest duze swieto, w lecie ida do rzeki,a w zimie wynajmuja basen. Krotko mowiac, spieszylo mi sie i bardzo pragnelam tego prawdziwego chrztu, a wiec zebralismy sie w mieszkaniu u dwoch siostr, bylo jeszcze pare osob, w celu ochrzcenia mnie w wannie. Pokismy pomodlili, poki przebralam sie w szlafrok, naszykowalismy chleb i wino, aby po chrzcie przyjac razem wieczerze Panska i juz wszystko bylo gotowe, ale stalo sie cos zupelnie niespodziewanego, co wszystkich zdumialo, a mnie wrecz przestraszylo. W kranie zniknela woda i wedlug lokatorek stalo sie to pierwszy raz odkad tam mieszkali. Zaczelo sie oczekiwanie, po pewnym czasie pare osob wyszlo. Dzwonili do spoldzielni aby sie czegos dowiedziec, ale tam tez nikt nic nie wiedzial. Na sercu mi powoli gromadzily sie czarne chmury, za pare dni mialam jechac do Polski. Bliska rozpaczy zaczelam sie modlic i blagac Pana o wode. Ale wszystko skonczylo sie szczesliwie, za kilka godzin dali wode i bylam ochrzczona i tak szczesliwa jak nigdy dotad.
Zbor w Polsce tez mi Pan pomogl znalezc. Modlilam sie, mowilam "Panie, pomoz", - i bardzo szybko otrzymalam odpowiedz. Poprostu przegladalam ksiege telefoniczna az natrafilam na spis kosciolow, pomodlilam sie i zadzwonilam.
Doprawdy laska Pana jest niepojeta. Patrze na ludzi dookola, oni prawie wszyscy lepsze ode mnie, a i Duchu Sw., wydzaje sie, z nimi poszlo by o wiele latwiej. Wziac chociaz by moja tesciowa- zagorzala, gorliwa katoliczka. To bardzo dobra kobieta, byle by sie nawrocila. Nie trzeba rzucac palenie, albo uczyc sie pilnowac swego jezyka, aby nie mowic brzydko. Teraz, kiedy to wszystko mam za soba, zdaje sobie sprawe, jak Duch Sw. musial "napocic sie" ze mna, abym byla tym kim teraz jestem. Odrazu zaznaczam,ze uswiadamiam sobie, iz do doskonalosci jest mi daleko, jestem w polowie drogi, dziwie sie tylko, czemu Bog mnie wybral, przeciez zasluzylam na smierc i pieklo, a oto mam Ducha i zycie - nu nie dziwne to jest? Podniosl mnie z samego dna, bylam cala brudna, a On mnie oczyscil, obmyl, okryl biala szata. Jakze bardzo jestem mu dluzna i coz moge ofiarowac, procz swego zycia, ktore tez mam od niego. Tak bardzo jestem wdzieczna Jezusowi, tak bardzo.
Wlasciwie jest to chyba dobry moment, aby zakonczyc moja historije. Mam nadzieje ze nikt nie byl zgorszony tym, co opowiedzialam. Mazy mi sie, aby wierzacych ta historia zbudowala, a niewierzacych, aby zachecila do szukania Pana, i, chociaz "wiatr wieje dokad chce", jednak "blizko ciebie jest slowo"...
No to narazie tyle, kochani, ide pobuszowac w innych tematach, ale tutaj bede zagladac w nadziei, ze i wy podzielicie sie cudem, dokonanym przez Pana w waszym zyciu.
axanna
Aktywny
 
Posty: 2692
Dołączył(a): Pt lip 07, 2006 2:48 pm
Lokalizacja: glasgow

Postprzez leaf only » So wrz 02, 2006 7:44 pm

[...]
Ostatnio edytowano Pt maja 23, 2008 5:25 am przez leaf only, łącznie edytowano 1 raz
leaf only
Aktywny
 
Posty: 747
Dołączył(a): Pt sie 04, 2006 8:20 pm

Postprzez leaf only » So wrz 02, 2006 7:51 pm

[...]
Ostatnio edytowano Pt maja 23, 2008 5:25 am przez leaf only, łącznie edytowano 2 razy
leaf only
Aktywny
 
Posty: 747
Dołączył(a): Pt sie 04, 2006 8:20 pm

Postprzez Joanna1 » Śr wrz 06, 2006 2:05 pm

...
Ostatnio edytowano N paź 28, 2007 6:55 pm przez Joanna1, łącznie edytowano 2 razy
Joanna1
 

Postprzez leaf only » Śr wrz 06, 2006 2:32 pm

[...]
Ostatnio edytowano Pt maja 23, 2008 5:36 am przez leaf only, łącznie edytowano 1 raz
leaf only
Aktywny
 
Posty: 747
Dołączył(a): Pt sie 04, 2006 8:20 pm

Postprzez Leszek Włodarczyk » Śr wrz 06, 2006 3:15 pm

.......................
Ostatnio edytowano Wt mar 04, 2008 10:28 pm przez Leszek Włodarczyk, łącznie edytowano 1 raz
Leszek Włodarczyk
 

Postprzez Joanna1 » Śr wrz 06, 2006 4:31 pm

Naprawdę, Bóg ma zaskakujące pomysły na nasze życie przewyższające wszystkie Holywoodzkie produkcje razem wzięte

................taaaaaaaaaaa :D
Leaf _only- :D , na zdrówko :D i na chwałę Panu :D
Ostatnio edytowano Pn wrz 17, 2007 9:27 pm przez Joanna1, łącznie edytowano 1 raz
Joanna1
 

Moje narodziny na nowo - jan

Postprzez jan » Wt wrz 19, 2006 1:25 pm

Wierząc w to, że jest Pan Bóg, i że przyjdzie mi kiedyś zdać rachunek ze swojego życia przez wiele lat starałem się żyć lepiej niż inni.
Miałem w domu Nowy Testament ale sięgałem po niego sporadycznie a to z tej prostej przyczyny, że niewiele rozumiałem z tego co czytam.
Nie będę opisywał całego mojego życia chociaż wiele zdarzeń z mojej młodości a może nawet cale moje dotychczasowe życie aż do nowozrodzenia to proces kształtowania mojej duchowej osobowości przez mojego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa

Nie należałem do PZPR.
Kiedy narodziła się Solidarność zaangażowałem się w pracę na rzecz tego związku i zostałem wybrany do "SUMIENIA" związku jakim była Komisja Rewizyjna - w fabryce liczącej około 25 tys pracowników.
13 grudnia 1981 roku komuniści zaszlachtowali to co było wówczas moim bezcennym dobrem i nie tylko moim - była to przecież nadzieja większości obywateli Polski Ludowej na "nowe jutro".

Internowano moich kolegów.
Spodziewałem się, że któregoś dnia a może którejś nocy załomoczą również w moje drzwi i wywloką mnie w pidżamie na mróz ...
Mijały jednak kolejne dni i nic się nie stało dopiero w kilka miesięcy później dowiedziałem się dlaczego po mnie nie przyszli..

Pomiędzy 13 grudnia a 31 grudnia toczyłem w sobie straszną walkę.

Ścierały się we mnie dwa warianty, dwie ideologie dalszego życia.

Wiedziałem, że jeśli podejmę walkę i ludzie pójdą za moim przykładem prędzej czy później poleje się krew i wówczas bezpośrednio lub pośrednio złamię przykazanie "Nie zabijaj"

Nigdy nie zgadzałem się z wypowiedziami innych ludzi a nawet księży, że jeśli walczymy o lepszy świat dla innych to możemy zabijać.
Ale wiedziałem też, że jeśli niczego nie zrobię też zrobię źle bo Ci którzy mnie wybierali do władz związku mieli prawo oczekiwać ode mnie działania.
31 grudnia moja żona poszła do naszych przyjaciół aby z nimi spędzić sylwestra na tak zwanej "prywatce".
Ja zostałem w domu. Nie mogłem nawet myśleć o tym, że będę jadł, pił, tańczył ... kiedy moi bliscy znajomi, internowani działacze Solidarności dostawali, do zjedzenia "od święta", "rosół" tzn miskę letniej wody z trzema kroplami oleju, ich dzieci i żony płakały za nimi ...
Nie, nie mógłbym się bawić i zapomnieć o tym.
Siedziałem w ciemnym pokoju i rozmyślałem. Zasnąłem.
Obudziły mnie radosne okrzyki, petardy - witano Nowy Rok. 
Jakiś dziwny żal ścisnął mnie za gardło. Świat się bawił a "wolność" była w więzieniu.
Płakałem jak małe dziecko i zacząłem żarliwie prosić jak nigdy dotąd w moim życiu;

"Święty Boże, dlaczego tyle osób mogło z Tobą rozmawiać - Abraham, Mojżesz, Apostołowie a Tomaszowi pozwoliłeś się nawet dotknąć ... Dlaczego ja przez tyle lat szukam Cię i wciąż chodzę jakby po omacku.
A teraz to już zupełnie się pogubiłem - nie wiem co mam dalej robić, jak żyć aby uczciwie postąpić wobec tych, którzy mnie wybrali do władz związku i jednocześnie nie narazić niczyjego życia...
Przemów do mnie proszę, wskaż mi drogę, daj mi naukę, wyrocznię, do której mam się stosować w moim dalszym życiu."

Na pewno nie były to dosłownie takie zdania jakie wypowiedziałem ale taki był sens mojej modlitwy.
I stało się. Coś jak błyskawica, jak niezwykle ciepła iskra przeszyła moje ciało od głowy do stóp.
I tak jakbym usłyszał glos choć głosu nie było ...
Wiedziałem jednak, że to Pan przemówił do mnie.

- Szukałeś mnie i znalazłeś. Weź teraz z półki Nowy Testament, otwórz go i tam gdzie padnie twój wzrok jest Słowo, wyrocznia dla Ciebie.

Sięgnąłem po Nowy Testament, wcześniej bardzo rzadko go czytałem, bo po prostu nie wiele z tego co przeczytałem mogłem zrozumieć.
Tym razem było jednak inaczej. Rozumiałem wszystko.
A było to Słowo, które dawało mi rzeczywiście pełną odpowiedź jak dalej żyć zapisane w rozdziale 6 Ew. wg św. Łukasza od wiersza 27 do wiersza 36

"Ale wam, którzy słuchacie, powiadam: Miłujcie nieprzyjaciół waszych, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą,
błogosławcie tym, którzy was przeklinają, módlcie się za tych, którzy was krzywdzą.
Temu, kto cię uderzy w policzek, nadstaw i drugi, a temu, kto ci zabiera płaszcz i sukni nie odmawiaj.
Każdemu, kto cię prosi, daj, a od tego, kto bierze, co twoje, nie żądaj zwrotu.
A jak chcecie, aby ludzie wam czynili, czyńcie im tak samo i wy.
A jeśli miłujecie tych, którzy was miłują, na jakąż wdzięczność zasługujecie? Wszak i grzesznicy miłują tych, którzy ich miłują.
Jeśli bowiem dobrze czynicie tym, którzy wam dobrze czynią, na jaką wdzięczność zasługujecie ? Wszak grzesznicy to samo czynią.
A jeśli pożyczacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, na jaką wdzięczność zasługujecie ? I grzesznicy pożyczają grzesznikom, aby to samo odebrać z powrotem.
Ale miłujcie nieprzyjaciół waszych i dobrze czyńcie, i pożyczajcie, nie spodziewając się zwrotu, a będzie obfita nagroda wasza, i synami Najwyższego będziecie, gdyż On dobrotliwy jest i dla niewdzięcznych, i dla złych.
Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest Ojciec wasz. "


Byłem jak topielec wyciągnięty z otchłani, który napełnił swoje płuca świeżym, rześkim powietrzem.
Płakałem - ale teraz z wielkiej radości !
Wszystko co przeczytałem nie tylko zrozumiałem ale Bóg dał mi "i chęć i skuteczne wykonanie".
W oka mgnieniu przebaczyłem tym, którzy mnie - nas, krzywdzili, modliłem się aby Pan Bóg dał im szansę opamiętania się ...
Zamiast im źle życzyć jak dotąd, błogosławiłem

Pan Bóg zmienił moje serce - to był cud.

Ale moja radość skończyła się po kilku dniach.

Prawie wszyscy się ode mnie odwrócili - jedni uważali, że stchórzyłem i znalazłem sobie alibi aby nie włączać się w organizację podziemia a inni uznali, że "oszalałem" bo każdemu z moich znajomych opowiadałem o tym co mnie spotkało.

Ale najbardziej bolało mnie kiedy starałem się ze wszystkich sił aby wieść lepsze, porządniejsze życie i im bardziej się starałem tym bardziej mi nic z tego nie wychodziło.

Miałem już stuprocentową, ( co ja mówię ?) absolutną pewność, że Pan Bóg istnieje, i że nie ma żartów, przyjdzie mi kiedyś zdać rachunek z tego co zrobiłem.

Każde nawet drobne kłamstwo, każde brzydkie słowo - piekło jak rozpalone żelazo.

Z dnia na dzień byłem coraz bardziej z siebie niezadowolony.

Narastało rozgoryczenie, znienawidziłem swoje życie.

Po około 3 miesiącach, w niedzielę koło południa, żony mojej wtedy nie było w domu, zacząłem się modlić mniej więcej takimi słowami:

" Panie Boże, poddaję się, wiem, że JESTEŚ i starałem się usilnie aby żyć inaczej ale nic mi z tego nie wychodzi - nie jestem godzien nawet aby myśleć, że mógłbym być Twoim dzieckiem" Przebacz mi ...

Zamilkłem zrezygnowany.
Jeszcze w pidżamie usiadłem przy stoliku, wyjąłem z barku butelkę dosyć silnego wina i wypiłem jedną po drugiej 2 może 3 szklanki.
Zaczęło mi szumieć w głowie. Położyłem się i usnąłem.

Obudził mnie zdecydowany, ale nie natarczywy, dzwonek.

Postanowiłem nikomu nie otwierać ale po czwartym czy piątym takim dzwonku przyszły myśli, że źle robię, bo może za drzwiami stoi posłaniec, który przyniósł mi telegram. Może coś nieprzyjemnego stało się komuś z mojej rodziny zamieszkałej daleko od mojego miasta - ponad 300 km.
Wstałem i otworzyłem.
Na progu stał Posłaniec, starszy mężczyzna, który tak przemówił do mnie:

"Nie chciałem tu przyjść, długo się broniłem ... ale Pan Jezus mi kazał - mogę wejść".

Myślałem, że spalę się ze wstydu - nie umyty, cuchnący winem, w pidżamie ... a tu środek dnia, południe wspaniałej słonecznej niedzieli.

- W czym mogę ci pomóc ? - zapytał.

Opowiedziałem mu wszystko o sylwestrze i o narastającym znienawidzeniu samego siebie ...
A on wyjął Biblię, poprosił abym wziął swoją i abym czytał wskazane miejsca - miedzy innymi z Listu do Efezjan rozdział 2 od wiersza 8 do 10

"Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z Was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili."

Byłem katolikiem, bałem się "fałszywych proroków" i "sekciarzy" ale kiedy zaprosił mnie na nabożeństwo do swojego zboru (w najbliższą środę, za dwa dni) postanowiłem, że pójdę i poszedłem.

Nie wiedziałem jaki to zbór, nie miało to dla mnie wówczas znaczenia, chciałem tylko popatrzeć, posłuchać ....

W trakcie nabożeństwa kilkanaście osób składało swoje świadectwa nowozrodzenia bo w dniu następnym planowany był chrzest wodny - kiedy dowiedziałem się o tym też wstałem opowiedziałem wszystkim to co i Wam teraz napisałem i zapytałem czy mogę być ochrzczony. Uzyskałem zgodę - wróciłem do domu szczęśliwy jak nigdy dotąd.

W domu dopadła mnie żona, gorliwa katoliczka i ... gorączka, wysoka gorączka ok. 40 st.

Postanowiłem jednak, że nie będę odkładał chrztu.
Nie wiedziałem gdzie odbędzie się chrzest - może w rzece, może w stawie ...
Był mroźny jeszcze, początek marca.
Byłem gotów z tą gorączką wejść do lodowatej wody byle tylko być ochrzczonym - prosiłem jednak Pana o uzdrowienie, aby ta gorączka spadła i tak się stało ale dopiero popołudniu, w dniu następnym, czyli w dniu chrztu.

Chrzest był w baptysterium (wcześniej nie wiedziałem nawet, że takie w wielu zborach zielonoświątkowych istnieją !) a woda była dosyć ciepła.
To był mój chrzest upamiętania bo do prawdziwego, biblijnego chrztu musiałem "podrosnąć".
Przez kilka miesięcy Pan Jezus nie dopuszczał do mnie złego aby mnie doświadczał.
Godzinami czytałem i rozkoszowałem się Słowem Bożym.
Przeżywałem wiele cudownych zdarzeń - takich jak wizje, proroctwa ... może jeszcze Wam kiedyś o tym napiszę ...

Jeśli jednak ktoś sądzi, że życie chrześcijanina to "sielanka" to jest w wielkim błędzie, wiele razy w życiu trzeba zwyciężać w różnego rodzaju próbach naszej wiary.

Przez wiele lat żyłem w dostatku ... uczyłem się dzielić z innymi, tym co dał mi mój Pan i Zbawca - Jezus CHRYSTUS.
Teraz brakuje mi pieniędzy ... nie wiem za co kupić węgiel na zimę ale nie martwię się - wierzę, że ON JEST aby mi pomóc - Jego wola niech się stanie !

Nasz dobry Tatuś daje nam zawsze to co jest dla nas najlepsze - wszystko co w moim życiu już było, było dla mnie najlepsze - nawet jeśli to coś "bolało" nie było lepszej dla mnie rzeczy czy sprawy - bo najważniejsze dla każdego człowieka jest zbawienie.

Wiem też, że wszystko co się w przyszłości, w moim życiu wydarzy też będzie NAJLEPSZE dla mojego wzrostu i zbawienia.

Napisałem to świadectwo aby oddać chwałę mojemu Bogu, w imieniu Jezusa Chrystusa.

jan
jan
 

Poprzednia stronaNastępna strona

Powrót do Ewangelizacja

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 6 gości

Wymiana:

pozdrawiamy

cron